வாழ்க அருஞ்சொல்… விடைபெறுகிறேன்!

வாழ்க்கையின் திருப்பங்கள் மாறும்போதெல்லாம், காவிரியின் பயணம்தான் எனக்கு நினைவில் வரும். பிறந்து வளர்ந்த கரை அல்லவா?

சின்ன வயதில் என்னுடைய தாத்தா சொன்ன காவிரிக் கதை ஏற்படுத்திய ஆழமான தாக்கம் காரணமாக இருக்கலாம். “குடகு மலையில இருக்கிற தலைக்காவிரிக்குப் போய்ப் பார்த்தா, இதுவா காவிரின்னு கேட்கத் தோணும். அவ்வளவு சின்னதா இருக்கும். ஆனா, கார்த்திகை மாச மழை, வெள்ளத்துல கல்லணைக்குப் போய் நின்னு பாரு; கடலைப் பிடிச்சு ஆறா திருப்பிவிட்ட மாதிரி இருக்கும். ரெண்டு இடத்துலேயுமே ஒரே காவிரிதான். காடு, மலை, மேடு, பள்ளம், குக்கிராமம், பெருநகரம்னு எவ்வளவு நீண்ட பயணம் அது. எத்தனை கிளைநதிகள் பிரியுது, எத்தனை உபநதிகள் வந்து சேருது; வளைஞ்சு, சுத்தி, குறுகி, விரிஞ்சு, இடையில எத்தனை அணைகள், வாய்க்கால்கள், கால்வாய்கள்; எவ்வளவோ நீண்ட பயணம்! நதின்னா கடலை அடையணும்; கடலா மாறணும்; வெயில்ல ஆவியாகி மேகமா மாறணும்; தண்ணியா மேகம் கரைஞ்சு மக்களுக்கு மழையா பெய்யணும்! நதியோட கவனம் எல்லாம் மக்களுக்குப் பயன்படும்கிறதுல இருந்தா போதும். அது எங்கெல்லாம் எப்படியெல்லாம் பயணப்படணும்கிறது சமூகத்தோட தேவை. ஊர்கள் அந்தந்தக் காலத்துக்கும் தேவைக்கும் ஏற்ப நதியை அணைச்சுக்கும். நீ இந்தச் சமூகத்துக்கு நதியா இரு. காவிரியோட பயணத்தை மனசுல வை!”

கொஞ்சம் ஆன்மிகவயப்பட்ட ஆள்தான். என்னுடைய பேனா எப்படி எனக்கு ஒரு கருவியாக இருக்கிறதோ, அப்படி நானும் இந்தத் தமிழ்ச் சமூகத்துக்குச் சிறு கருவியாக இருக்கிறேன்; இதற்கு மேல் என்னுடைய எழுத்துகளுக்கோ பங்களிப்புகளுக்கோ எந்த அர்த்தமும் இல்லை என்ற ஆழமான எண்ணம் என்னிடம் உண்டு. 

குழந்தைகளிடமும் இதையேதான் திரும்பத் திரும்பச் சொல்வேன். “எந்தத் துறையை வேண்டுமானாலும் தேர்ந்தெடுங்கள்; அடித்தட்டு மக்களுக்குப் பயன்பட வேண்டும் என்பதை மட்டும் மனதில் கொள்ளுங்கள்!”

இரண்டு குழந்தைகளுக்குமே ஜே.கிருஷ்ணமூர்த்தி அறக்கட்டளை நடத்தும் ‘தி ஸ்கூல்’ பள்ளியில் படிப்பதற்கான இடம் கிடைத்தது. எனக்கு ஜே.கே. கல்விமுறை மிகவும் ஈர்ப்பானது. ‘ஆனந்த விகடன்’ இதழில் இதுபற்றி எழுதியிருக்கிறேன். என்னுடைய மனைவி மாண்டிசோரி கல்விமுறையில் ஆசிரியர் பயிற்சி முடித்தவர். ஆசிரியர் பணியிலும் இருந்தவர். ஆனாலும், சென்னை மாநகராட்சிப் பள்ளியிலேயே குழந்தைகளைச் சேர்த்தோம். படிப்பைக் கற்றுக்கொடுப்பதில் கூடக்குறைவு இருந்தாலும், சமூகத்தைப் படிக்க அரசுப் பள்ளிகளைப் போல சிறந்த இடம் ஏதும் இல்லை என்ற எண்ணமே முடிவுக்கான காரணம்.

பெரும்பாலும் உள்ளுணர்வின் வழி நடப்பவன். உள்ளுணர்வுக்கு ஒளி தரும் அறத்தைப் போற்றிப் பாதுகாப்பவன். வெளியிலிருந்து வரும் எந்தக் குரலுக்கும் காது கொடுப்பவன். சில சமயங்களில் குரல்கள் ஒன்றோடு ஒன்று இணையும்போது காலத்தின் அழைப்பாக அது உருவெடுக்கும். அப்படி நான் உணரும் தருணங்களில், நேர்கிற மாற்றங்களுக்கு ஒப்பளிப்பதையே வழக்கமாகக் கொண்டிருக்கிறேன். இது அடுத்த மாற்றத்துக்கான தருணம்!

¶

அருஞ்சொல் எனும் கூட்டுமுயற்சி

எனக்கு இதழியலைக் கற்பித்தது ‘தினமணி’. அடுத்து ‘ஆனந்த விகடன்’, ‘புதிய தலைமுறை’, ‘தி இந்து’ இந்த மூன்று இடங்களுக்கும் நான் செல்ல முக்கியமான காரணங்களில் ஒன்றாக இருந்தது, செய்ததையே திரும்பச் செய்வதில் ஏற்படும் சலிப்பு அல்லது புதிய விஷயங்களைக் கற்பதில் இருந்த ஆர்வம் அல்லது புதிய சவால்களை எதிர்கொள்வதில் இருந்த துடிப்பு.  

2021இல், ‘தி இந்து’ தமிழ் நாளிதழிலிருந்து வெளியேறும் முடிவை எடுத்தபோது, ஆய்வுப் பணிகள் மீது மனம் நிலைகொண்டிருந்தது. 2500 ஆண்டுகள் தமிழர் வரலாற்றை அடுத்தடுத்த தலைமுறையினருக்கு எளிமையான வகையில் கடத்தும், ‘சோழர்கள் இன்று’ நூலை உருவாக்க வேண்டும் என்ற கனவு சில ஆண்டுகளாகவே மனதில் துரத்திக்கொண்டிருந்தது. கூடவே தமிழ்ப் பத்திரிகையுலகில் சீரிய சிந்தனையை வெளிப்படுத்தும் ‘கருத்துசார் பத்திரிகை’ ஒன்றுக்கான தேவையும் கனன்றது. பெரிய ஊடக நிறுவனங்கள் பலவற்றிலும் வந்த அழைப்பை நிராகரித்துவிட்டு, சுயாதீன ஊடகமாக ‘அருஞ்சொல்’ தளத்தை ஆரம்பித்த பின்னணி இதுதான்.

நல்ல தலைவருக்கான அழகு, வலுவான அணியையும் முறையான வேலைச் சட்டகத்தையும் உருவாக்கிவிட்டு, தலைவர் இல்லாமலேயே படிப்படியாக வேலைகள் செயல்படுவதற்கான சூழலை உருவாக்குவதுதான். “எது குறைவாகச் செயல்படுகிறதோ அதுவே சிறந்த அரசு” எனும் தோராவின் கூற்றைத்தான் சிறந்த நிர்வாகத்துக்கான முன்மாதிரியாகக் கையாண்டார் காந்தி.

எப்போதும் ஒரு நல்ல அணியையும், பத்திரிகை உள்ளடக்கத்தையும் ஒருங்கிணைத்துவிட்டு, படிப்படியாக அணியினரிடம் முழுப் பணிகளையும் ஒப்படைத்துவிட்டு, நிறுவனத்துக்குள்ளேயே அடுத்தடுத்த வேலைகளை நோக்கி நகர்வதுதான் என்னுடைய வழக்கமாக இருந்திருக்கிறது. 

வெளியே என்னுடைய அடையாளமாக ஒரு வேலை இருந்தாலும், நிறுவனத்துக்குள் பத்து பொறுப்புகளைச் சுமப்பவனாகவே எப்போதும் இருந்திருக்கிறேன். ‘தி இந்து’ நடுப்பக்க அணிதான் ‘தமிழ்த்திரு’ நிகழ்வுகளை ஒருங்கிணைத்தது; விருதுத் தேர்வுக் குழுவாகச் செயல்பட்டது; ஆட்சிப் பணித் தேர்வர்களுக்கான ‘உனக்குள் ஓர் ஐஏஎஸ்’ நிகழ்ச்சியைக் கல்லூரிகள்தோறும் நடத்தியது; ஆண்டு முழுவதுடன் புத்தகக்காட்சிகளோடு பத்திரிகையை இணைத்தது; தேர்தல் ஆணையத்தோடு இணைந்து பல்லாயிரக்கணக்கான மாணவர்களைச் சந்தித்தது; ‘மாபெரும் தமிழ்க் கனவு’ போன்ற தொகுப்பு நூல்களைக் கொண்டுவந்தது. இரு கை விரல்களில் அடங்கிவிடக் கூடிய எண்ணிக்கையிலான குழு எப்படி இவ்வளவையும் செய்தது?  அதிகாரப்பரவலாக்கப்பட்ட கூட்டுச் செயல்பாடு உருவாக்கும் விளைவுகளுக்கு இவையெல்லாம் சாட்சியங்கள்!

மூன்றாண்டுகளில் ‘அருஞ்சொல்’ இதழிலும் அதுவே நடந்தது. நிறுவனம் போன்று அல்லாமல், ஒத்த சிந்தனையுடைய நான்கைந்து நண்பர்கள் இணைந்து பணியாற்றும் சுயாதீன பத்திரிகை இயக்கமாகவே ‘அருஞ்சொல்’ இதழை முன்னெடுத்தோம். பத்திரிகையாக அது வாசகர்களிடம் நிலைப்பெற்ற அடுத்த சில மாதங்களில் ஆய்வுப் பணி, பதிப்புப் பணி நோக்கி நான் நகர்ந்துவிட்டேன். பெரும்பாலும் பயணத்திலேயே இருப்பேன். அணியினர்தான் ‘அருஞ்சொல்’ இதழை நடத்தினார்கள். இந்த மூன்றாண்டுகளில் வியத்தகு பல பணிகளைச் சிறிய அணி செய்தது. படித்தவர்கள் எல்லாம் பாராட்டும் பிரம்மாண்ட நூலான ‘சோழர்கள் இன்று’ அதன் உச்ச வெளிப்பாடாக அமைந்தது.

யோசித்துப்பாருங்கள், கடைசியாக தமிழ்ப் பத்திரிகை ஒன்று வெளியிட்ட கட்டுரை ஒன்று சமூகத்தில் ஆக்கபூர்வமான விவாதத்தை உருவாக்கி எவ்வளவு காலம் ஆகியிருக்கும்? ‘அருஞ்சொல்’ மட்டுமே இன்று அதைப் பெரிய அளவில் செய்கிறது. ஆட்சியாளர்கள், அதிகாரிகள், அரசிலர்கள், எழுத்தாளர்கள், ஊடகர்கள், போட்டித் தேர்வர்கள் என்று பல தரப்பினரின் மதிப்புமிகு தளமாக அது மாறியிருக்கிறது. நாளடைவில் 250+ எழுத்தாளர்கள்; பல்லாயிரக்கணக்கான வாசகர்களின் தளமாக அது உருவெடுத்தது. மூன்றாண்டுகள் நிறைவில், வார இதழாக அது உருவெடுத்திருக்கும் நிலையில், நண்பர்களிடம் கையளித்துவிட்டு, நான் விடைபெற்றுக்கொள்ளலாம் என்று எண்ணுகிறேன்.

மூன்றாண்டுகளுக்கு முன் ‘அருஞ்சொல்’லை ஆரம்பிக்கும்போது, அதை நானும் பயணிப்பதற்கான வாகனமாகத் திட்டமிட்டேன். இன்று சமூகத்தின் இயக்கமாக மாறிவிட்டிருக்கும் நிலையில், அதை இந்த அளவுக்கு வளர்த்தெடுத்த நண்பர்களிடமே அளித்துவிட்டு, நான் வேறொரு பயணத்துக்குத் தயாராகிறேன். இன்று காலை ‘அருஞ்சொல்’ ஆசிரியர் பணியிலிருந்து விலகிவிட்டேன். நிறுவனத்தை என் பெயரிலிருந்து நண்பர்களுக்கு கை மாற்றிக்கொடுக்கும் பணி சில மாதங்களில் நிறைவுறும். இனி பெரியவர் வ.ரங்காசாரி வழிகாட்டலில் ஆசிரியர் குழுவினர் இணைந்து ‘அருஞ்சொல்’ இதழை வழிநடத்துவார்கள்.

இதுவரை ‘அருஞ்சொல்’ பயணம் எப்படி இருந்ததோ, அப்படியே இனியும் அது தொடரும். “ஒரு பத்திரிகை வெளியே வரும் வரைதான் அது ஆசிரியர் குழுவினருடையது; வெளிவந்த அடுத்த கணமே அது வாசகர்களுடைய உடைமையாக ஆகிவிடுகிறது; அதன் பண்பையும் தொடர் பயணத்தையும் வாசகர்களே அதற்குப் பின் தீர்மானிப்பார்கள்” என்று அடிக்கடி சொல்வேன். ஆக, ‘அருஞ்சொல்’ பயணமும் அதன் வாசகர்கள் எண்ணம், பங்களிப்பினூடாக எப்போதும்போல் தொடரும். இதுநாள் வரை எனக்கு எல்லா வகைகளிலும் ஆதரவு நல்கிய வாசகர்களுக்கு என் மனமார்ந்த நன்றியை உரித்தாக்குகிறேன்.

¶

புதிய பாதை… புதிய தலைமுறை…

அடுத்தகட்ட பயணத்தைப் ‘புதிய தலைமுறை’ நிறுவனத்தில் ஆரம்பிக்கிறேன். பணி புதியது என்றாலும், நிறுவனம் எனக்குப் பழையதுதான். 2013இல் ஏற்கெனவே ஒரு சின்ன காலகட்டம் அங்கே பணியாற்றியிருக்கிறேன். 

காட்சி ஊடகத்தில் அப்போது எனக்குப் பாலபாடம் கற்பிப்பவராகவும், என் மீது மிகுந்த அன்பைப் பொழிபவராகவும் மறைந்த பால.கைலாசம் அங்கு இருந்தார். ‘தி இந்து’ குழுமம் தன்னுடைய நூற்றாண்டு கனவான தமிழ்ப் பத்திரிகையை உருவாக்கும் ஐவர் குழுவில் ஒருவராக என்னை அழைத்துப் பேசியதை நான் கூறியபோது, “இது ஒரு வரலாற்றுத் தருணம். நீங்கள் அவசியம் இந்த வாய்ப்பைப் பரிசீலிக்க வேண்டும்” என்று எனக்கு அறிவுரை கூறியவர் பால.கைலாசம். புதிய பணிக்கு மகிழ்வோடு என்னை வாழ்த்தி அனுப்பிய நிறுவனம் ‘புதிய தலைமுறை’.

தமிழில் தரமான இதழியலையும், நல்ல பணிக் கலாச்சாரத்தையும் கொடுக்க வேண்டும் என்ற இலக்கோடு தமிழ்நாட்டில் நடத்தப்படும் மிகச் சில ஊடக நிறுவனங்களில் ஒன்று, ‘புதிய தலைமுறை’ என்பதால், அதன் நிறுவனர் திரு.சத்தியநாராயணா மீது எப்போதுமே எனக்கு நன்மதிப்பு உண்டு. ‘புதிய தலைமுறை’ நிறுவனத்தில் பணியாற்றும் பலர் எனக்கு நல்ல நண்பர்கள். இந்த மூன்றாண்டுகளில் எவ்வளவோ பெரிய வாய்ப்புகளை நிராகரித்திருக்கிறேன். ஆனால், ‘புதிய தலைமுறை’ அலுவலகத்திலிருந்து புதிய பொறுப்பு ஒன்றுக்கு அழைப்பு வந்தபோது, “பெருவாரி மக்களை நோக்கி நீ மீண்டும் வர வேண்டும்” என்ற காலத்தின் அழைப்பாக அது தோன்றியது. 

எழுத்துசார் ஊடகமும், காட்சிசார் ஊடகமும் ஒரு குடையின் கீழ் அமைந்த இடம் ‘புதிய தலைமுறை’. சமூகம் எழுத்துத் தளத்திலிருந்து காட்சித் தளத்துக்கு வேகமாக ஓடிக்கொண்டிருக்கும்போது இரண்டுக்கும் இடையில் உறவுப் பாலம் அமைக்கும் ஒரு முயற்சியில் ஈடுபடலாம் என்று தோன்றியது.   

சில பணிகள் மிச்சம் இருந்தன. நாடு தழுவிய பயணத்தின் ஊடாக இந்தியத் தேர்தல் களத்தில், 2014-2024 பத்தாண்டுகளில் நிகழ்ந்திருக்கும் மாற்றங்களைப் பேசும் ‘இந்தியாவின் குரல்கள்’ நூல், முக்கியமான ஆளுமை ஒருவரின் வாழ்வைப் பேசும் இன்னும் தலைப்பிடப்படாத ஒரு நூல் இவை இரண்டுக்காகவும் நான் பணியாற்ற வேண்டியிருந்தது. அந்தப் பணிகள் சமீபத்தில் நிறைந்த நிலையில், அடுத்து புதிய பணிக்களம் நோக்கி நகர்கிறேன்.

பாயும் களம் எதுவாக இருப்பினும், நதி தன் இலக்கை எப்போதும் நினைவில் கொண்டிருக்கிறது!