உத்தர பிரதேசம்: எவராலும் ஆள முடியாத பிரதேசம்

பெருவாரியான மக்கள் பேசும் மொழி அடிப்படையில்தான் மாநிலங்கள் பிரிக்கப்பட வேண்டும் என்று இந்திய அரசிடம் 1955 செப்டம்பரில் பரிந்துரைத்த ‘மொழிவாரி மாநிலங்கள் மறுசீரமைப்பு ஆணைய அறிக்கை’ இன்றளவும் நினைவுகூரப்படுகிறது. அந்த அறிக்கையின் யோசனைகளை ஏற்றதால்தான் நான் வசிக்கும் கர்நாடகம் போன்ற மாநிலங்கள் உருவாயின. நான்கு பெரும் நிர்வாகப் பிரதேசங்களில் வாழ்ந்த கன்னடம் பேசுவோர், ஒரே ஐக்கிய மாநிலத்தின் கீழ் கொண்டுவரப்பட்டதால் கர்நாடகம் உருவானது.

மாநில மறுசீரமைப்பு ஆணைய உறுப்பினரின் குறிப்பு

மாநில மறுசீரமைப்பு ஆணையம் மூன்று உறுப்பினர்களைக் கொண்டிருந்தது. நீதிபதி கான்பகதூர் சையத் சர் ஃபசல் அலி (அவரே அந்த ஆணையத்தின் தலைவர்), சமூக சேவகர் பண்டிட் ஹிருதயநாத் குன்ஸ்ரு, வரலாற்றாய்வாளர் காவளம் மாதவன் பணிக்கர் அதன் உறுப்பினர்கள். பிரதான அறிக்கைக்கு இணைப்பாக சுவாரஸ்யமான ஒரு யோசனையைப் பின்குறிப்பில் அளித்திருக்கிறார் கே.எம்.பணிக்கர். கன்னடம் பேசுவோர், தமிழ் பேசுவோர், ஒடியா பேசுவோர் என்று மொழி அடிப்படையில் மாநிலங்களைப் பிரிப்பதுடன் இந்தியாவிலேயே மிகப் பெரியதாக இருக்கும் உத்தர பிரதேசத்தைப் பிரிக்கவும் மாநில மறுசீரமைப்பு ஆணையம் பரிந்துரைக்க வேண்டும் என்று கூறியிருக்கிறார்.

இப்போதும்கூட, மக்கள்தொகைப்படிப் பார்த்தால் வேறு சில மாநிலங்களின் மக்கள்தொகையைக் கூட்டினாலும் அதற்கு இணையான தனி மாநிலமாகத் திகழ்கிறது உத்தர பிரதேசம். இது தேசிய அரசியலில் அதற்கு, தேவைக்கும் அதிகமான முக்கியத்துவத்தை அளிக்கிறது. இது இந்தியாவின் ஒற்றுமைக்கேகூட ஆபத்தாக முடியலாம் என்று பணிக்கர் கருதினார்.

ஒரு கூட்டாட்சியாக (ஃபெடரல்) வெற்றிகரமாகச் செயல்பட அதன் எல்லா உறுப்பு மாநிலங்களும், எல்லா வகைகளிலும் சமமானவையாக இருக்க வேண்டும் என்று கருதினார் பணிக்கர். மாநிலங்களுக்கு இடையே பரப்பளவு, மக்கள்தொகை, நாடாளுமன்றத்தில் பிரதிநிதித்துவம் போன்றவற்றில் அதிக அளவில் வேறுபாடுகள் இருப்பது பரஸ்பர சந்தேகங்களையும், எதிர்ப்புகளையும் உருவாக்கி, கூட்டரசின் அடித்தளத்தையே வலுவிழக்கச் செய்வதுடன், நாளடைவில் நாட்டின் ஒற்றுமைக்கே உலை வைத்துவிடும் என்றும் அஞ்சினார்.

பணிக்கர் அந்தக் குறிப்பை மேலும் தொடர்கிறார். “உலகம் முழுவதும் அரசுகள் எப்படிச் செயல்படுகின்றன என்பதைக் கருத்தில் கொள்வதுடன், யதார்த்தமான நடைமுறைகள் எப்படி அமையும் என்பதையும் ஒருவர் உணர வேண்டும். ஒரேயொரு மாநிலத்துக்கு இப்படி மிதமிஞ்சிய (அரசியல்) செல்வாக்கு ஏற்படுவது நாளடைவில் தவறாகப் பயன்படுத்தப்படுவதுடன், கூட்டரசின் பிற உறுப்புகளால் நாளடைவில் கடுமையாக எதிர்ப்புக்கு உள்ளாகும் நிலை ஏற்படும். நவீன அரசுகள் - பெருமளவுக்கோ, சிறிய அளவுக்கோ - கட்சி அரசியலால் கட்டுப்படுத்தப்படுபவை, அதில் அதிக வாக்குரிமை பெறும் மாநிலம் நாளாக நாளாக மிக வலிமையானதாக வளர்ந்துகொண்டே செல்லும்.”  

பணிக்கரின் குறிப்பு செயல்வேகம் மிக்கது மட்டும் அல்ல; தொலைநோக்குப் பார்வையும் கொண்டது. கேரளத்தைச் சேர்ந்த வரலாற்றாய்வாளரான பணிக்கர் 1955-லேயே இப்படி எழுதியிருக்கிறார்.  “இப்போது மாநிலங்களுக்கு இடையே பரப்பளவு - மக்கள்தொகை - நாடாளுமன்ற பிரதிநிதித்துவம் ஆகியவற்றில் காணப்படும் இந்தச் சமமற்ற நிலை, உத்தர பிரதேசம் தாண்டி பிற மாநிலங்களில் அவநம்பிக்கையையும் எதிர்ப்புணர்வையுமே ஏற்படுத்தும். தென்னிந்திய மாநிலங்களில் மட்டும் அல்ல; பஞ்சாப், மேற்கு வங்கம் போன்ற மாநிலங்கள்கூட, மாநில மறுசீரமைப்பு ஆணையத்தின் முன்பாகத் தங்களுடைய கருத்துகளை எடுத்துரைக்கும்போது அனைத்திந்திய விவகாரங்களில் உத்தர பிரதேசம்தான் ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது என்பதைப் பதிவுசெய்தன” என்கிறார்.

ஜெர்மனி உதாரணம்

சமமற்ற இந்தத் தன்மையை எப்படிச் சரி செய்வது? பிஸ்மார்க் காலத்தில் ஜெர்மனியில் கையாளப்பட்ட முன்னுதாரணத்தை இங்கே சுட்டிக்காட்டுகிறார் பணிக்கர். ஜெர்மனியில் பிரஷ்யா என்ற மாநிலம் மக்கள்தொகை, பொருளாதார வலிமை ஆகியவற்றில் பிற மாநிலங்களைவிட பெரிதாக இருந்தது. எனவே தேசிய நாடாளுமன்றத்தில் அதற்கு விகிதாச்சாரப் பிரதிநிதித்துவத்தில் இடங்கள் குறைக்கப்பட்டன. மாநிலங்கள் இணைந்து, ‘ஐக்கிய ஜெர்மனி’ உருவாகும்போது அது பிரஷ்யாவின் ஆதிக்கமுள்ள நாடாக இருந்துவிடாது என்ற நம்பிக்கை சிறிய மாநிலங்களுக்கு ஏற்படுத்தப்பட்டது.

பணிக்கர் அமெரிக்க உதாரணத்தையும்கூட சுட்டிக்காட்டியிருக்கலாம். அமெரிக்காவில் மாநிலங்களின் பரப்பளவு - மக்கள் தொகை எப்படிப்பட்டதாக இருந்தாலும் செனட் சபையில் அனைத்துக்குமே தலா இரண்டு உறுப்பினர்கள்தான், இது கலிபோர்னியா போன்ற மக்கள்தொகைப் பெருக்கமுள்ள மாநிலங்கள் தேவையற்ற செல்வாக்கைப் பெற முடியாமல் தடுத்துவிட்டது.

நேருவும் ஒரு காரணகர்த்தா 

இந்த முன்னுதாரணங்கள் இந்திய அரசமைப்புச் சட்டத்தால் புறக்கணிக்கப்பட்டன, மக்களவையில் ஒவ்வொரு மாநிலத்துக்கும் மக்கள்தொகைக்கு ஏற்பவே தொகுதிகள் ஒதுக்கப்பட்டன. இந்த அடிப்படையில் 1955-ல் மொத்தமிருந்த 499 தொகுதிகளில் 86 தொகுதிகள் உத்தர பிரதேசத்துக்கு வழங்கப்பட்டன. 2000இல் உத்தராகண்ட் மாநிலம் தனியாகப் பிரிக்கப்பட்ட பிறகும்கூட 543 உறுப்பினர்களைக் கொண்ட மக்களவையில், உத்தர பிரதேசத்துக்கு 80 இடங்கள் கிடைத்துள்ளன.

நாட்டின் நிர்வாகத்திலும் முக்கிய முடிவுகளை எடுப்பதிலும் மக்களவைக்குள்ள ஆதிக்க செல்வாக்கு காரணமாக, பெரிய மாநிலங்களுக்குத் தேவைக்கும் மேல் அதிகாரம் ஏற்பட்டுவிடாமல் பார்த்துக்கொள்வதுதான் - சுருக்கமாகச் சொல்வதானால் பிரிப்பதுதான் - கூட்டாட்சியின் தன்மையைக் காக்கும் வழியாக இருக்க முடியும் என்றார் பணிக்கர். இதுதான் வெளிப்படையான யோசனையாகத் தோன்றுகிறது.

உத்தர பிரதேசத்தை இரண்டாகப் பிரித்து, மீரட், ஆக்ரா, ரோஹில்கண்ட், ஜான்சி பகுதிகளை அதில் சேர்த்து புதிய ‘ஆக்ரா மாநிலம்’ ஏற்படுத்தப்பட வேண்டும் என்றும் யோசனை தெரிவித்திருக்கிறார் பணிக்கர்.

உத்தர பிரதேசத்தைக் கட்டாயம் பிரித்தாக வேண்டும் என்று பணிக்கருக்குத் தோன்றியிருந்தாலும், ஆணையத்தின் இதர உறுப்பினர்களுக்கு அப்படித் தோன்றவில்லை. காங்கிரஸுக்கு அந்த யோசனை, அதிக முக்கியத்துவம் இல்லாததாகத் தோன்றியிருக்கிறது. பிரதமரான ஜவாஹர்லால் நேரு, உத்தர பிரதேசத்தைச் சேர்ந்தவர் என்பது அதற்கு முக்கியமான  காரணம். காங்கிரஸ் தலைமையில் நடந்த சுதந்திரப் போராட்டத்தில் உத்தர பிரதேசம்தான் செயல் மையமாகத் திகழ்ந்தது. 1955-ல் அந்தக் கட்சிதான் தேசிய அரசியலைத் தீர்மானிக்கும் செல்வாக்கு மிக்கதாகத் தொடர்ந்தது.

அம்பேத்கரின் யோசனை என்ன?

மாநிலங்கள் மறுசீரமைப்பு ஆணையத்தின் அறிக்கையை முதலில் வாசித்தவர்களில் பி.ஆர்.அம்பேத்கரும் ஒருவர். பரிந்துரைகள் தொடர்பாக தனது கருத்து என்னவென்பதை, ஒரு கைப்பிரதி அறிக்கையாக 1955 டிசம்பரிலேயே வெளியிட்டார் அவர். உத்தர பிரதேசத்தைச் சுட்டிக்காட்டி பணிக்கர் தெரிவித்த கருத்தை ஏற்று, மாநிலங்களுக்கு இடையே மக்கள்தொகை மற்றும் செல்வாக்கு காரணமாக ஏற்படக்கூடிய ஏற்றத்தாழ்வுகள் நாட்டை மிகவும் அலைக்கழிக்கும் என்று அதில் அம்பேத்கர் குறிப்பிட்டார். இந்த ஏற்றத்தாழ்வை நீக்க, வழிமுறையைக் காண்பது மிகவும் அவசியம் என்றும் அதில் வலியுறுத்தினார். 

பணிக்கர் கூறியதைப் போல இரண்டாக அல்லாமல், உத்தர பிரதேசத்தை மூன்றாகப் பிரிக்க வேண்டும் என்றார் அம்பேத்கர். இந்தப் புதிய மாநிலங்களுக்கு மீரட், கான்பூர், அலாகாபாத் தலைநகரங்களாக இருக்கலாம் என்றார். அம்பேத்கரின் யோசனைக்கும் பதில் ஏதும் தராமல் அன்றைய மத்திய அரசு மௌனம் சாதித்தது.

மாயாவதியின் உரத்த குரல்

உத்தர பிரதேசத்தைப் பிரிக்க வேண்டும் என்று பணிக்கரும் அம்பேத்கரும் யோசனை தெரிவித்த 55 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, அதே பாணியிலான புதிய யோசனை மாயாவதியால் தெரிவிக்கப்பட்டது. உத்தர பிரதேச முதல்வராக இருந்தபோது உத்தர பிரதேசத்தை நான்கு சிறிய மாநிலங்களாகப் பிரிக்கலாம் என்று சட்டமன்றத்தில் 2011இல் ஒரு தீர்மானத்தை நிறைவேற்றினார் மாயாவதி. பூர்வாஞ்சல், புந்தேல்கண்ட், அவத் பிரதேசம், பஸ்சிம் பிரதேசம் என்பவை அவர் பரிந்துரைத்த நான்கு மாநிலங்கள். அந்த யோசனையை சமாஜ்வாதி கட்சி மிகக் கடுமையாக எதிர்த்தது. அப்போது மத்தியில் ஆண்ட காங்கிரஸ் கட்சி, மாயாவதியின் யோசனையை பொருட்படுத்தவே இல்லை.

உத்தர பிரதேசத்தைப் பிரிக்க வேண்டும் என்று 1955இல் கே.எம்.பணிக்கர் தெரிவித்த யோசனை, இன்னமும் இறைஞ்சும் விதத்திலேயே தொடர்கிறது. ஆரம்பத்தில் இதற்கான வாதம் அரசியல் சார்ந்ததாக இருந்தது. ‘ஒரு பெரிய மாநிலம் நாட்டு நிர்வாகத்தில் தொடர்ந்து ஆதிக்கமும் செல்வாக்கும் செலுத்துகிறதே - இந்திய கூட்டாட்சித்தன்மையை இரண்டாம்பட்சமாக்கி விடுகிறதே!’ என்ற வகையில் அந்த யோசனை இருந்தது. மிகச் சமீப காலமாக இதே யோசனை, நல்ல நிர்வாகத்தை அளிக்க மாநிலத்தைப் பிரிப்பது அவசியம் என்ற வகையில் முன்வைக்கப்பட்டுவருகிறது.

உத்தர பிரதேசம் உண்மையிலேயே ஆட்சிசெய்ய முடியாத அளவுக்குப் பெரியது, மிகவும் பரந்து விரிந்திருப்பது, அதிகளவு மக்கள்தொகையைக் கொண்டது, ஒரேயொரு முதலமைச்சரால் ஒரேயொரு அரசைக் கொண்டு ஆள முடியாததாக இருக்கிறது.

வளர்ச்சிக்கான அறிகுறிகளில், இந்திய மாநிலங்களுக்கிடையே மிகவும் பின்தங்கிய நிலையில் இருப்பது உத்தர பிரதேசம். சமூக அடிப்படையிலும் பொருளாதாரத்திலும் அது பின்தங்கிய மாநிலமாகவே இருக்கிறது. சமீபத்திய பத்தாண்டுகளில் இந்த மாநிலத்தின் அரசியல் கலாச்சாரம், பெரும்பான்மையினவியப் பெருமையைத் தூக்கிப் பிடிப்பதாலேயே பின்தங்குவது வெளிப்படை. இரண்டாவது காரணம், இந்த மாநிலம் தீவிரமான ஆணாதிக்கத்தன்மை கொண்டது. மூன்றாவது காரணம், நிச்சயமாக அதன் மக்கள்தொகை. இருபது கோடிக்கும் மேற்பட்ட மக்களைக் கொண்ட அது, உலகின் ஐந்தாவது பெரிய நாட்டைவிட அதிக மக்கள் வாழும் மாநிலமாக இருக்கிறது.

ஆள முடியாத பிரதேசம்

உத்தர பிரதேச சட்டமன்றத்துக்குப் பொதுத் தேர்தல் நடைபெறுவதற்கு முன்னதாக 2017 பிப்ரவரியில் ‘இந்துஸ்தான் டைம்ஸ்’ நாளிதழில், ‘மாநிலத்தைப் பிரிக்க வேண்டும்’ என்று வலியுறுத்தி கட்டுரை எழுதினேன். ஆங்கிலத்தில் உத்தர பிரதேசத்தை யு.பி. என்பார்கள். அந்த ‘யு’வுக்கு உத்தர் - வடக்கு என்று பொருள். இதுவே தவறானது. உத்தர பிரதேசத்துக்கும் மேலே வடக்கில் மேலும் சில இந்திய மாநிலங்கள் இருக்கின்றன. எனவே ஆங்கில எழுத்து ‘யு’வுக்கு அர்த்தம் - ஆள முடியாதது - ‘அன்கவர்னபிள்’ (Ungovernable) என்று குறிப்பிட்டிருந்தேன். ‘சட்டமன்றப் பொதுத் தேர்தலில் யார் வென்று ஆட்சிக்கு வந்தாலும், இந்த நிலைமை மாறப்போவதில்லை. உத்தர பிரதேசத்தின் நன்மைக்காகவாவது அதை மூன்று அல்லது நான்கு பகுதிகளாகப் பிரிக்க வேண்டும்’ என்று அப்போது வலியுறுத்தியிருந்தேன்.

இந்தியாவின் நன்மைக்காகவும், தன்னுடைய மாநில மக்களின் நன்மைக்காகவும், உத்தர பிரதேசம் மூன்றாக - ஏன் நான்காகக்கூட, தனித்தனியான - நன்கு வரையறுக்கப்பட்ட மாநிலங்களாக,  ஒவ்வொன்றுக்கும் சொந்தமாக சட்டமன்றங்கள் - அமைச்சரவைகளுடன் பிரிக்கப்பட வேண்டும். இப்படி நடப்பதற்கு இப்போது சிறிதளவும் வாய்ப்பில்லை என்பதுதான் துயரம்.

நரேந்திர மோடிக்கும் அவருடைய கட்சிக்கும், நல்ல நிர்வாகத்தை அளிப்பதைவிட, ஆட்சியைப் பிடிப்பதும் - அதைத் தக்கவைப்பதும்தான் மிகவும் முக்கியம். நாடாளுமன்றத்துக்கு 2014, 2019களில் நடந்த பொதுத் தேர்தல்களில் உத்தர பிரதேசத்தில் பாஜக தலா 71, 62 தொகுதிகளைக் கைப்பற்றியது; இதனால்தான் பாஜகவுக்கு தனிப் பெரும்பான்மை கிடைக்க வழி ஏற்பட்டது. பொருளாதாரத்தை நிர்வகிப்பதிலும், பெருந்தொற்றைக் கட்டுப்படுத்துவதிலும் தாங்கள் செய்த தவறுகள் 2024 மக்களவைப் பொதுத் தேர்தலின்போது மறக்கப்பட்டுவிடும், ராமருக்குக் கோயில் கட்டுவது, முஸ்லிம் மக்கள்தொகை பெருகுவது என்றெல்லாம் பேசினால் இந்துக்களுடைய பெரும்பான்மையான வாக்குகள் தங்கள் கூட்டணிக்குக் கிடைத்துவிடும், உத்தர பிரதேசத்தின் 80 தொகுதிகளில் பெரும்பான்மையைக் கைப்பற்றிவிடலாம் என்ற வகையில் பாஜக சிந்திக்கக்கூடும்.

எனவே உத்தர பிரதேசம் மேலும் பிரிக்கப்படாமல், அதே பாதிப்புகளுடன் தேக்க நிலையிலேயே தொடருவதே நடக்கும். நாட்டின் பிற மாநிலங்கள் மீது அதன் எதிர்மறை நிழல் நீண்ட காலத்துக்குப் படிந்துகொண்டே இருக்கும். ஒரே மனிதர் - ஒரே கட்சியின் அரசியல் ஆசைகளுக்காக ஒரு மாநிலத்தின் எதிர்காலம் - ஏன் நாட்டின் எதிர்காலமே இப்போது பிணையாக வைக்கப்பட்டிருக்கிறது!