மழை நாளில் மருத்துவமனை சித்திரவதைகள்

என்னுடைய தம்பி சென்னை அரசுப் பொது மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டிருப்பதை அறிந்து, பார்க்கச் சென்றேன். அங்கு கிடைத்த அனுபவங்களை இங்கே எழுதுவது அவசியம் ஆகிறது. ஏனென்றால், தென்னிந்தியாவின் பெரிய மருத்துவமனை, நூற்றாண்டு பழமை மிக்கது என்ற பெருமைகள் எல்லாம் ‘ராஜீவ் காந்தி அரசு மருத்துவமனை’க்கு உண்டு. அங்கேயே இதுதான் நிலைமை என்றால், உள்ளூர் மருத்துமனைகளின் நிலைமை எப்படி இருக்கும் என்பதை சிந்திப்பது அவசியம் ஆகிறது.

ஆட்சியாளர்கள், அரசு அதிகாரிகளைப் போலவே பத்திரிகையாளர்களுக்கும்கூட இப்போது அரசு மருத்துவமனைகள் அந்நியமாகிவிட்டன இல்லையா? கரோனா காலகட்டத்தில் எல்லோரும் அரசு மருத்துமனைகள் புகழ் பாடினாலும், கஷ்டம் தீர்ந்தால், தூரம் விலகு என்பதுதானே மனித இயல்பாக இருக்கிறது! அதனால்தான் எப்போதாவது செல்லும் என்னைப் போன்றோர் இதைப் பற்றி எழுதுவது மிகவும் அவசியமானது ஆகிறது.

ஆரம்பித்தது வரவேற்பு   

சென்னைப் புறநகர் மின் ரயில் நிலையப் பொதுக் கழிப்பறைக்குச் சென்றபோது அனுபவங்கள் ஆரம்பித்துவிட்டன. மதியம் 3 மணி. காசு கொடுக்காமல் யாரும் போகக் கூடாது என்று நடுத்தர வயதுப் பெண்மணி கையை நீட்டித் தடுத்தார். அவருடன் இருந்த ஆண், அதேபோல பெண்களைத் தடுத்து காசு கேட்டுக்கொண்டிருந்தார். வந்து தருகிறோம் என்று சொன்னவர்களிடம், 'தந்துவிட்டுப் போ' என்று கண்டிப்புடன் கூறினார்.

அவர்களிடம் இரண்டு ரூபாயைக் கொடுத்துவிட்டு சென்றபோது வழக்கம்போலவே மூத்திர நாற்றம் மூக்கை நசுக்கியது. ஒரு பேசினிலும் குழாய் இணைப்பு சரியாக இல்லாமல் தண்ணீர் வெளியேறிக்கொண்டிருந்தது. நிற்குமிடம் வழுவழுப்பாக அச்சமூட்டும் விதத்தில் இருந்தது. வந்தவர்கள் அனைவருமே சீக்கிரம் வெளியேறிவிட வேண்டும் என்ற அவசரத்தில், மேலும் அதை மோசமாக்கும் வண்ணம் பக்கவாட்டுச் சுவர், நிற்குமிடம் என்று எல்லா இடங்களிலும் சிறுநீர் கழித்தபடி நின்றனர்.

ராஜீவ் காந்தி அரசு பொது மருத்துவமனை நரம்பியல் பிரிவில் அவசர சிகிச்சைப் பிரிவிலிருந்த, தம்பியைப் பார்த்துவிட்டு கழிப்பறை எங்கே என்று கேட்டுச் சென்ற எனக்கு ரயில் நிலையத்தைக் காட்டிலும் அதிர்ச்சி. புறநகர் மின்சார ரயில் நிலையக் கழிப்பறையைவிட மோசமான நிலையில் இருந்தது மருத்துவமனைக் கழிப்பறை.

பராமரிப்புக்கு ஆள்கள் எவரும் இல்லை. கழிப்பறைக்குள் குப்பைகளும், குடித்துவிட்டு போடப்பட்ட பாட்டில்களும், சளிக்கோழையும், புகையிலையோடு குதப்பட்ட எச்சில் துப்பல்களுமாக இருந்தன. மூத்திர நாற்றம் குமட்டியது. லட்சக்கணக்கான புறநகர் பயணிகள் வந்து போகும் ரயில் நிலையத்தைவிட, அரசு பொது மருத்துவமனைக் கழிப்பிடம் நாறியது.

அருகிலேயே ‘டூ பாத்ரூம்’ போவதற்கான அறையின் மரக்கதவைப் பெயர்த்து, குறுக்காக வைத்திருந்தார்கள். அங்கே இரண்டு அறைகள்தான் இருந்தன. கை கழுவத் தண்ணீரோ, டப்பாவோ இல்லை. ஆனால், எங்கோ தண்ணீர் ஒழுகும் சத்தம் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தது. ஆண்டுக்கொருமுறை யாரையாவது பார்ப்பதற்காக இப்படி அரசுப் பொது மருத்துவமனைக்குச் செல்கிறேன். பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்ததைவிட வார்டுகளில் நிலைமை நன்றாகவே மேம்பட்டுவருகிறது என்பதையும் சொல்லித்தான் ஆக வேண்டும். கழிப்பறைகளில் மட்டும் எந்த மேம்பாடும் தெரிவதில்லை. மருத்துவமனையைப் பயன்படுத்தும் மக்களுக்கும் இதில் முக்கியமான பங்குண்டு.

கழிப்பறை உள்பட அனைத்து இடங்களையும் அன்றாடம் மேஸ்திரி அல்லது கண்காணிப்பாளர் பார்க்கிறாரா, அப்படியென்றால் விடுமுறை நாளான அன்று மட்டும் படுமோசமான நிலைக்கு கழிப்பறை சென்றுவிட்டதா என்று ஏதும் புரியவில்லை. வாயில் துணி கட்டுங்கள், கைகளில் சோப்பு போட்டு கழுவுங்கள், சமூக இடைவெளியைக் கடைப்பிடியுங்கள் என்று ஓயாமல் அறிவுறுத்தும் ஓர் அரசு மருத்துவமனையை இப்படி வைத்திருப்பதை சகித்துக்கொள்ளவே முடியவில்லை. மருத்துவர்கள், செவிலியர்களுக்கான கழிப்பறைகளாவது ஒழுங்காகப் பராமரிக்கப்படுமா என்ற சந்தேகம் எழாமல் இல்லை. அப்படி அவை முறையாகப் பராமரிக்கப்பட்டால், நோயாளிகள் எக்கேடும் கெட்டு ஒழியட்டும் என்று விட்டுவிடுகிறார்களா என்ற கேள்வியும் எழாமல் இல்லை.

கொசுக்களும் நாய்களும்

நேரம் ஆக ஆக, மருத்துவமனையின் மொத்த சூழலுமே மேலும் மாறலானது. மாலை 5 மணிக்குப் பிறகு, ஒவ்வொருவர் தலை மீதும் வேகமாக சுழலும் ஜடாமுடியைப் போல ஒன்றரை அடி உயரத்துக்கு கொசுக்கள் சுற்ற ஆரம்பித்தன. உட்கார்ந்திருக்கவே அச்சமாக இருந்தது. நோயாளிகளின் உதவிக்காக இரவில் அங்கேயே தங்கும் உறவினர்கள், நண்பர்கள் முகங்களில் கவலையே படர்ந்திருந்தது. இரவு இந்த கொசுக்கடியில் - மழைச் சாரலில் எங்கே படுப்பது, எப்படி நேரத்தைக் கடத்துவது என்பதே அவர்களுடைய சிந்தனையாக இருந்தது.  விடிய விடிய தூங்க முடியாமல் இருப்பவர்கள் அநேகம்.

நடுத்தர வர்க்கத்திலேயே கீழ் நிலையில் இருப்பவர்கள்கூட, இப்போது மின்விசிறி இல்லாமல் வீடுகளில் தூங்குவதில்லை. நோயாளிகளுடன் வருகிறவர்கள் இரவு சிறிது நேரமாவது தொடர்ந்து தூங்கவும், குளியல் உள்ளிட்டவற்றை சுகாதாரமாக மேற்கொள்ளவும் கட்டணக் குளியலறை, கழிப்பறைகளை அரசு ஏற்படுத்தினால்கூட நல்லது. கட்டணம் இல்லை என்ற பெயரில் இது  பெரிய சித்திரவதை இல்லையா?

இதற்கே அசந்துவிட்டால் எப்படி என்று கேட்பதுபோல,  இரவு 7 மணிக்குப் பிறகு நிலைமை இன்னும் மோசம் ஆனது.  நாய்கள் குரைக்கும் ஓசையும் ஒன்றையொன்று வேகமாகத் துரத்தும் காட்சியும் அடுத்தடுத்து நிகழ்ந்தன. ஒரு வார்டு நாய், இன்னொரு வார்டுக்குள் நுழைந்ததால் அந்த வார்டின் நாய் விரட்டுகிறது. இடமே ரணகளமாகிவிடுகிறது.

சென்னை அரசுப் பொது மருத்துவமனை மட்டுமல்ல – பிற ஊர்களிலும் அரசு பொது மருத்துவமனைகளில் இக்குறைபாடுகள் நிச்சயம் இருக்கும் என்றே தோன்றுகிறது.

அமைச்சர் ஆய்வுசெய்யலாம்

தமிழ்நாட்டுக்கு இப்போது துடிப்பான ஒரு சுகாதாரத் துறை அமைச்சர் கிடைத்திருக்கிறார். மா.சுப்பிரமணியம் திடீர் ஆய்வுகளை மருத்துவமனைளில் நடத்தலாம். அதேபோல மருத்துவக் கல்லூரி முதன்மையர்கள், தலைமை நிர்வாகிகளை வாரத்தில் ஒரு நாள் இரவில் அரசுப் பொது மருத்துவமனைகளில் ஆய்வு நடத்த உத்தரவிடலாம். அங்கு வருவோர் படும் இன்னல்களை அவர்களையே உலுக்கிவிடும்.

நோயாளிகளுக்குச் சிகிச்சை தருவதுடன் நோய் பரவாமல் தடுப்பதும் சுகாதாரத்துறையின் பணி. நோயாளிகளுக்கு உதவுவதற்காக வருவோர், நோய்த் தொற்றுக்கு ஆளாகாமல் காக்க வேண்டியது மருத்துவமனை நிர்வாகத்தின் கடமை. நோயாளிகள் எளிதில் கிருமிகளின் தொற்றுக்கு ஆளாகும் ஆபத்தை எதிர்கொள்பவர்கள். நோயாளிகளின் அருகில் இருப்பவர்கள் நோயாளிகளுக்கு எதையும் தொற்றிவிடும் அபாயத்தைக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆகையால், மருத்துவமனைகளில் சுத்தம் மிக மிக முக்கியமானது. கூடவே நோயாளிகளுடன் தங்குவோரின் பாதுகாப்பும் அவசியமானது.

இது பெரிய காரியம் ஒன்றும் இல்லை. எவ்வளவு சிறிய - மோசமான தனியார் மருத்துவமனைளிலும் இந்த நிலைமையை வெற்றிகரமாகக் கடக்கத்தானே செய்கிறார்கள்? அரசு பொறுப்பை எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும், அவ்வளவுதான்!

என் துயரத்தையும் பகிர வேண்டுமே, இந்தச் சித்திரவதைகளையெல்லாம் அனுபவித்தபடி என் தம்பி, மீளாத்தூக்கத்தில் ஆழ்ந்துவிட்டான்!